Hildur Sigurgrímsdóttir

Tetta blogg sem er her a undan er  tveggja daga gamalt. Einhvern veginn vill sidan stundum ekki vista bloggin inn eftir ad eg er buin ad eyda miklum tima i ad skrifa tau.. Mjog leidinlegt fyrir ykkur tvi ta faid tid engar frettir af mer..  Annars er eg komin aftur til Pakistan fra Kina og er mjog kat yfir teirri breytingu. Kina var ekki jafn skemmtilegt og Pakistan sko, tad vantar eitthvad..

En afram med smjorid: eftir upplifun okkar vid Taj Mahal forum vid aftur til Delhi. Og ta var loksins komid nog. Hedan skyldum vid fara. Vid kvoddum alla sem vid tekkjum i borginni (semsagt Soffiu:) og tokkudum pent fyrir okkur. Svo var hlaupid upp i lest til Amritsar sem er naesti baer vid Wagha landamaerastodina vid Pakistan. Lestarferdin var oeftirminnanleg en tegar vid komum ut af lestarstodinni i Amritsar byrjadi ballid. 

Vid vorum bunar ad velja okkur hotel sem atti ad vera mjog nalaegt lestarstodinni. Vid gengum ut a gotu og um leid vorum vid umkringdar af rickshaw monnum, hjolakollum og leigubilstjorum sem allir vildu skutla okkur eitthvad. Skipti engu hvert, bara eitthvad. Vid settum undir okkur hausinn og brutumst ut ur tvogunni sem hafdi myndast um einu utlendingana, semsagt okkur. Tvagan brast skjott vid og haetti ad vera einsog varnarveggur i kringum okkur og vard einsog konungleg eftirfylgd eftir okkur tar sem vid stikudum afram, fullvissar um ad hotelid vaeri skammt fra og audfinnanlegt. Afram elti tvagan og veitti engan grid. Tvagan elti okkur fra lestarstodinni, aftur til baka tegar vid snerum vid tvi vid heldum ad vid hefdum farid of langt og tegar vid snerum aftur vid og gengum framhja i tridja skiptid med hopinn a haelunum var tetta farid ad vekja almenna katinu hja vegfarendum sem hofdu fylgst med. A endanum turftum vid ad brjota odd af oflaeti okkar og spyrja tvoguna til vegar (tad var nu meira eg sem turfti ad brotna adeins). Ta loks komumst vid a hotelid sem var falid i dimmu husasundi og viti menn: tetta var leidinlegasta hotel sem vid hofum gist a i allri ferdinni! Leidinlegt starfsfolk, omurleg stadsetning, skitug herbergi og hrikalega ljot. Greinilega litblindur innanhusarkitekt tarna a ferd, veggirnir appelsinugulir, med bleikum listum og loftin pastelgraen.

Morall sogunnar er semsagt: Ef tid aetlid ad eyda nott vid Wagha landamaerin, gerid tad ta Pakistan megin. 

Eftir tessa reynslu for Amritsar nu reyndar bara upp i hugum okkar. Enda var nu ekki haegt ad fara laegra eftir tessar mottokur sem vid fengum. Amritsar er tannlaeknabaer Indlands, her er haegt ad fa tannlaekni, gervitennur og goma a hverju gotuhorni. Og i naesta bloggi verdur sagt fra adaldjamminu i Amritsar: tegar tad er skipt um verdina a landamaerunum. Nu er kominn timi til ad pilla sig upp a hotel og fara ad sofa i hausinn a ser.      

Madur ma ekki vera of fljotur ad hrosa happi yfir godum tolvum herna i Indlandi. A laugardaginn var skrifadi eg blogg fyrir ykkur en kom tvi ekki lengra tvi ad tolvan min vildi ekki vista tad a siduna. Tannig ad tid njotid tess bara i dag.

Eg er buin ad sja margt herna i Delhi en nuna er eg alveg buin ad fa nog a borginni, nuna vil eg fara ad koma mer eitthvad annad. Til daemis til Agra ad sja Taj Mahal og annad dulleri. Aetli eg turfi samt ekki ad bida eftir Herdisi, sem kemur a morgun, jibbi kola!

Eg for i gaer a markad og versladi adeins med Soffiu og for svo ad sja Lotus hofid (Baha'i) og grafhysi Humayun. Mannfjoldinn var slikur i Lotushofinu ad eg nennti ekki ad berjast i gegnum trongina til ad skoda tad ad innan. Svo skemmti eg mer lika bara agaetlegai gardinum fyrir utan ad horfa a strakana i krikketi og fotbolta. Grafhysid er rosalega flott bgging og mjog vel vidhaldid. Gerd ur raudum sandsteini og skreytt med marmara.

Svo a laugardaginn var mer bodid i afmaeli. Tetta var systkinabarn vid Dhrew, manninn hennar Soffiu, sem atti afmaeli. Fyrst var okkur bodid i fjolskyldubod heim til teirra. Tau eiga heima i finu hverfi og rosa flottu husi, svona einsog madur ser i biomyndunum. Tar fengum vid ad borda.. ..mmm.. Kannski er tad bara rett ad verda graenmetisaeta! Ef madur faer svona mat a hverjum degi!

Svo var farid i party a finan bar nidri i bae. Tar var okkur aftur bodid ad borda. Verst ad eg var nanast sprungin eftir fyrra matarbodid.. Nanast sprungin, tannig ad eg gat adeins smakkad :) Eg for nu frekar snemma heim og tegar eg kom ut la kuahjord a jortrinu fyrir utan barinn og um 15 hundar svafu hja teim i satt og samlyndi. Yndislegt.

Stadan er tannig:

 Eg er a Indlandi, nanar tiltekid i Delhi. Herdis er i Afganistan, nanar tiltekid i Kabul.

Eftir svona cirka viku verdum vid saman i Delhi. Tegar vid verdum loksins komnar a sama stadinn ta getum vid farid ad ferdast.

Ta verdur stefnan tekin til Islamabad i Pakistan og svo yfir tad sem er kallad Karakoram highway til Kashgar i Kina. Fra Kashgar flyg eg til Islamabad og svo til London og loks til Keflavikur (auglysi her med eftir einhverjum sem nennir ad saekja mig til Keflavikur kl 21:10 17. juli og fara med mig, to ekki nema vaeri til Reykjavikur) og ta verd eg komin heim a fronid. 

Eg kom i morgun til Delhi eftir langt naeturflug og flug fra Islandi fyrr um daginn og eg gerdi tad sem er med tvi vitlausara ad gera tegar madur kemur i nytt timabelti. Eg for ad leggja mig og eg svaf i nanast allan dag..

En adur en eg lagdi mig, a tessum klukkutima sem tad tok mig ad komast upp a hotel ta reyndu 2 ad svindla a mer og einum tokst tad. Tetta er ekki stadur fyrir blaeygda Islendinga.. 

´Á hvaða blaðsíðu er jafnan sem við eigum að nota?´ spyr hún. Hann blaðar áhugalaust í stærðfræðibókinni, finnur jöfnuna samstundis en flettir nokkrum blaðsíðum aukalega til að virðast ekki kunna bókina utan að. Hann tilkynnir blaðsíðunúmerið og leyfir stúlkunni að kljást við dæmið aðeins lengur óstudda áður en hann stoppar hana af og sýnir henni réttu úrlausnina. Hann er annars hugar og áhyggjufullur. Hvað myndi kærastan hans segja ef hún vissi að hann eyddi föstudagskvöldi í að kenna lítilli menntaskólastelpu stærðfræði? Stelpu sem er 20 árum yngri en hann sjálfur? Hann hafði logið að kærustunni; sagst þurfa að vera heima til að vinna í lokaritgerðinni sinni. Hann hafði komist upp með þetta allan veturinn. Alltaf mismunandi afsakanir; einn daginn var hann veikur, annan þurfti hann að hitta vin úr barnaskóla, svo var honum boðið í mat til mömmu en oftast þurfti hann að vinna í lokaritgerðinni. Hana var farið að gruna eitthvað, að minnsta kosti kom svipur á hana þá sjaldan sem hann hitti hana og afsakaði sig fram í tímann, sagðist ekki komast í bústaðinn með henni um helgina. Það yrði rifrildi þegar hún kæmist að því að hann er ekki einu sinni byrjaður með ritgerðina. Bara kominn með titilinn ´Aðferðir til greiningar burðarþols stálbita í hengibrúm.´ Hann hefur ekki getað hætt að hugsa um stelpuna síðan hann kynntist henni.

Hann stendur á fætur og gengur í kringum stofuborðið til að liðka fæturna. Fer að geislaspilaranum og setur Todmobile á. Hún lítur upp og á svipnum má lesa að hún kannast ekkert við tónlistina. Honum bregður við þegar hann áttar sig á hversu mikill aldursmunur var á þeim. Hann er ennþá að hissa á að svo sterkar tilfinningar gætu myndast á svona stuttum tíma. Hún vissi náttúrulega ekki neitt.  

´Þetta er fáránlegt´ segir hún hátt, orðin pirruð. Hann hrekkur við og heldur að hún hafi einhvern veginn giskað á hvað hann var að hugsa. Léttir þegar hann áttar sig á að hún átti bara við dæmið sem hún var að reyna að leysa. Hann gengur til hennar og tekur sér stöðu fyrir aftan stólinn. Hann bendir henni á hvað hún hefur gert rangt og horfir á þegar hún strokar út og reynir aftur. Hann sest aftur við borðið og reynir að einbeita sér að tölvunni sem stendur opin fyrir framan hann en getur það ekki. Hann stelst til þess kíkja hana, hvernig hún kiprar augun þegar hún er að reikna í huganum og hvernig hún slær hægri hendinni í borðið meðan hún skrifar. Hún er líka örvhent hugsar hann og horfir niður á sínar eigin hendur, músin í vinstri. Hann lítur aftur upp á andlit hennar og starir nú til að reyna að finna fleira líkt með þeim. Hann þráir að finna eitthvað sem þau eiga sameiginlegt. Hún tekur eftir því að hann er aðgerðarlaus, lítur upp og horfir brosandi á hann. ´Ertu með störu?´ spyr hún. Hann roðnar svolítið og kinkar kolli. Hún hendir blýantinum á borðið og snýr bókinni við til að hún haldist á réttri blaðsíðu. Hún hallar sér aftur í stólnum og teygir úr sér. Hann hugsar með sér hvort þetta sé rétta tækifærið til að segja henni frá. Hann hefur verið svo lengi að reyna að telja í sig kjark að hann ákveður að henda sér út í djúpu laugina áður en hann guggnar á þessu öllu saman.  

´Ég þarf að segja þér svolítið´ byrjar hann. Hún lítur á hann og geispar. Hann tafsar og veit ekki hvernig hann á að halda áfram. Hvernig á hann að segja þessari stelpu að hún hafi breytt lífi hans? Að hann gleðjist þegar hún kemur inn í herbergið og þessar kvöldstundir sem þau eigi saman við stærðfræðibækurnar séu besti partur vikunnar? Að hann hafi loksins komist að því, 37 ára að aldri, hvað það er að elska skilyrðislaust og vera tilbúinn að fórna lífinu fyrir aðra manneskju? Það er farið að teygjast úr þögninni og hann hóstar til að gera eitthvað. Loks tekur hann á sig rögg og og gloprar út úr sér á methraða: ´Þú ert dóttir mín. Ég er pabbi þinn´.